Mijn zoontje heeft met zijn twee en een half jaar oud inmiddels een eigen smaak ontwikkeld met duidelijke voorkeuren. Niet al zijn voorkeuren lenen zich even goed voor het bereiden in 15 minuten of minder.
Gelukkig is hij dol op alles waar pasta bij betrokken is.
Voor vanavond dus Pasta Carbonara: ook wel bekend als dat bord met zompige pasta en roerei.
De kunst is natuurlijk om de balans te vinden tussen een lekkere saus met ei en een saus met rauw ei.
Voor de duidelijkheid: het is niet zo erg om rauw ei te eten maar voor kleine kinderen en zwangere vrouwen zou ik het niet aanraden.
Ergens in mijn koelkast leeft er een stuk parmezaanse kaas vergezeld van een doos eieren. Ook is er sprake van een verpakking met wat troosteloos uitziende spekjes. Aan pasta ontbreekt het nooit in mijn keuken; ik denk dat ik gemiddeld wel 15 verpakkingen met pasta in een kast heb liggen. Vaak in hoeveelheden die net niet toereikend zijn om een volledige maaltijd van te maken.
De theorie:
Pasta koken in ruim water, afgieten maar een beetje van het kookvocht bewaren.
Ondertussen spekjes knapperig bakken in een grote pan.
2 tot 3 eieren loskloppen in een kommetje.
Parmezaanse kaas raspen.
De gekookte ( al dente ) pasta bij de spekjes mikken.
Losgeklopt ei en parmezaan erbij ( vuur nu uit! ) goed mengen.
Peper naar smaak toevoegen.
Klein scheutje van het water van de pasta erbij om een saus te krijgen en het geheel op borden scheppen net voordat het ei gaar is ( het gaart nog wat door )
Tot dusver de theorie. Vanvond de praktijk inclusief foto's.
